Op mijn knieën zit ik bij de bank en houd de slaapzak met daarin mijn lieve dochter van een maandje oud vast. Dikke tranen biggelen over mijn wangen.
“Kan je alsjeblieft gaan slapen? Waarom ben je wakker in de nacht?”, fluister ik zachtjes in haar oor.
Ik ben zo moe, ik kan mij niet heugen dat ik ooit zo moe ben geweest. Amper bekomen van de bevalling, kraamweken, de visite, wennen aan het geven van borstvoeding en het vinden van een nieuw ritme weet ik even niet waar ik het zoeken moet.
Belemmerende overtuigingen
Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd…
“Ik doe het niet goed, ik kan dit niet, mijn vriendin is een veel leukere moeder, ik heb minder energie voor mijn partner en wat kan ik anders gaan doen”, racen als in een achtbaan door mijn hoofd en die achtbaan stopt maar niet.
Boven ligt mijn man heerlijk te slapen. Ik hoor hem zelfs snurken en nadat hij de avondshift gedaan had, laat ik dat zo. Was ik maar niet zo gespannen en gestrest en had ik maar ietsepietsie meer van zijn relaxte mindset, dat zou al zoveel onzekerheid schelen.
Ik veeg de tranen van mijn wangen en probeer mijzelf moed in te spreken. Vanmiddag zei mijn moeder dat nog tegen mij: “Esther alle baby’tjes moeten wennen aan een dag en nacht ritme, dat komt echt wel goed, wees maar niet bang. Je doet het zo goed en jullie redden het echt wel samen.”
Spanning in mijn lijf
Ik merk dat de spanning in mijn lijf niet echt meegaat met deze geruststellende woorden. Sterker nog, ik word mij nog bewuster van de spanning in mijn schouders en nek en de druk op mijn voorhoofd. Ik vraag mij af of ik überhaupt wel in slaap kan vallen met dit zere lijf. Nu geef ik mijn dochtertje min of meer de schuld, maar hoe reëel is dat? Ook voordat zij geboren was, had ik deze piekergedachten bij tijd en wijle.
Vandaag las ik ook nog eens dat ik niet de enige ouder ben. Ik las op internet, volgens mij waren het cijfers van het Trimbos-instituut de onthutsende aantallen van jonge moeders die kampen met psychische klachten, vooral als de baby tussen een half jaar en een jaar oud is. En deze klachten variëren van depressieve klachten, angstklachten en/of heel veel stress.
Niet dat dit echt geruststellend werkt, maar goed, in ieder geval ben ik niet gek aan het worden en mag ik mij scharen in het rijtje van moeders met stressklachten. Yeah… morgen maar taart eten op dit heuglijke feit….
Stressklachten bij de bron aanpakken
Niet geheel toevallig ontdekte ik een aantal jaren later dat als je stressklachten bij de bron aanpakt, dit super effectief werkt. En hoe…..
Ik heb aan den lijve ondervonden dat als je overmatig stress, spanning, somberheid, of onzekerheid ervaart dat het vele malen effectiever werkt en duurzamer is om deze klachten bij de oorsprong, de bron aan te pakken. En dat betekent aan de slag gaan met de stressfysiologie die opgeslagen zit in jouw lijf.
Pas toen ik deze sluipmoordenaar aanpakte en elimineerde, werd ik die ontspannen en relaxte moeder waar ik die nacht bij de bank alleen maar van kon dromen, eh wakker liggen.
Wil jij dat ook? Neem dan contact met mij op!
