Om 16.00uur gebeurde het….
Was tot dan toe mijn energie prima in balans, dacht ik zelfs niet eens aan het thuisfront, veranderde dat 360 graden om iets na vieren toen ik mijn baas binnen zag komen….
De spanning kon ik van zijn gezicht aflezen, ik kreeg kramp in mijn buik en het werd vervolgens een race tegen de klok.
Waarom toch al die ambities?
Waarom toch al die ambities, verzuchtte ik min of meer tegen mijzelf. Op papier leek het zo ideaal, 4x 9 uur draaien, zodat ik een hele dag vrij had en thuis voor mijn peuter kon zorgen. De tijd voor en van ons tweeën, alle tijd om te spelen, voor het maken van wandeltochtjes en het doen van een aantal boodschapjes. In gedachten had ik mijn Insta foto’s al klaar. Maar ja, met één tijdloze dag, bleven er nog genoeg dagen over waarbij de klok meer vijand dan vriend was. En vandaag was weer zo’n dag…
Mijn takenlijst keurig op tijd afgewerkt en ook had ik al aardig wat bullets van mijn to do list opgepakt. Heerlijk gevoel, naast mama ook nog gewoon collega, medewerker en professional zijn. Ik hield ervan….
Tot zover niks aan het handje….
En toen gebeurde het dus…… uit onverwachte hoek kwam er een al net zo’n onverwachte situatie op mijn bureau. Mijn baas dropte het, keek mij vriendelijk doch dringend aan en verliet vervolgens mijn kantoor. Kak, dit kon echt niet naar morgen verschoven worden en ook kon ik dit met de beste wil van de wereld niet overdragen aan een collega. Ik was zelf aan zet. Met het zweet -en niet alleen op mijn voorhoofd-, begon de race tegen de klok. Ik sprak, belde, noteerde, regelde de dingen en tuurlijk lukte mij dat. Ik was niet voor niets die ambitieuze, hardwerkende moeder! Well done. Geen spoortje twijfel in mijn handelingen, sterker nog, best trots was ik op het feit dat ik dit varkentje gewassen had. Ik kon dan eindelijk richting kinderdagverblijf.
Het schuldgevoel begon te knagen
En daar werd de race tegen de klok pijnlijk duidelijk. Mijn dochter zat helemaal in haar uppie met jas aan en rugtasje op de rug in de gang op mij te wachten. Moederziel alleen, ai, dat sneed door mijn ziel en het schuldgevoel begon te knagen.
De ambitieuze werknemer veranderde plotsklap in de schuldbewuste mama. Twee met elkaar concurrerende gevoelens verenigd in één en dezelfde persoon. En waar ik die nare gevoelens normaliter vrij makkelijk van mij af kon schudden, is dat sinds ik moeder ben geworden wel anders. Ze steken steeds vaker de kop op.
Niet geheel toevallig ontdekte ik een aantal jaren later dat als je problemen zoals hierboven bij de bron aanpakt, je de race tegen de klok niet eens hoeft aan te gaan.
Als je perfectionisme en verantwoordelijkheidsgevoel namelijk bij de bron aanpakt, ligt het echt binnen handbereik om én die ontspannen moeder én die vrouw met ambities te zijn.
Hoe je wint van dit soort nare gevoelens? Als jij ergens een gaatje vindt in jouw agenda, neem ik alle tijd om jouw vragen te beantwoorden. Zelfs als je belt iets na vieren.
