Mijn man staat voor de koelkast en kijkt aandachtig naar binnen. Hij speurt, kijkt, beweegt zijn hoofd wat van links naar rechts en doet vervolgens de koelkast weer dicht.

 “ Is de roomboter op?” vraagt hij.

“Heb je gekeken of heb je gezocht?”, is mijn wedervraag.

En met dat ik hem dat vraag, loop ik naar de koelkast, doe de deur open en pak de roomboter. “Jemig! Waarom kijk je niet wat beter?! Het is ook altijd hetzelfde met jou.”  En boos loop ik terug naar de bank.

Herkenbaar? Vast!

Bizar hè? Dat je de ene keer je schouders ophaalt over zoiets kleins en de andere keer helemaal leegloopt en onwijs baalt van dit soort dingen.

Komen mannen echt van Mars en vrouwen van Venus? Of speelt er iets anders een rol?

Tuurlijk toont onderzoek aan dat het mannenbrein echt anders functioneert dan het vrouwenbrein en dat zou de verklaring kunnen zijn waarom mannen alleen maar op de  bekende plek zoeken naar dat wat ze nodig hebben.

Persoonlijk vind ik het iets te kort door de bocht. Want ja, wat schiet je ermee op om zo te denken? Ja, het relativeert en zorgt voor verbinding met gelijkgestemden, maar het lost helemaal niks op! Zeker niet als je er vaker last van hebt dan enkel gemak!

Laten we dus verder kijken dan onze neus lang is en ons bezighouden met het gegeven waarom je zo verschillend kunt reageren op dezelfde gebeurtenis. Hoe kan dit?

Jij met dat korte lontje tegenover jij met die glimlach over zoveel oenigheid? Jij met die keren dat je uit je slof schiet tegenover jij die zonder gedoe gewoon even helpt? Jij die ongeduldig reageert en onrust ervaart tegenover al die keren dat je je schouders ophaalt en rustig verdergaat met dat wat je aan het doen was?

Wat is hier aan de hand?

Aangenaam! Stressfysiologie speelt jou parten. En daar kan iedereen last van hebben. Recente cijfers van het CBS laten zien dat maar liefst 6 op de 10 vrouwen stressklachten ervaren en bij de mannen is dit 4 op de 10. Zoveel verschillen we dus ook niet van elkaar en bevinden we ons dus gewoon op dezelfde planeet, namelijk de aarde.

Op het moment dat je stressklachten ervaart, ligt het voor de hand dat je anders reageert dan dat je zou willen. We kennen doorgaans vier responspatronen en maar liefst drie daarvan zetten we in als we stress ervaren. We vechten (bijten van ons af), vluchten (net doen of we het niet horen) of bevriezen (we pakken het voor de zoveelste keer zelf maar (op)).

Waarom is het zo lastig om hier zelf invloed op uit te oefenen en lukt het nauwelijks om anders te reageren hoe vaak we ons dit ook voornemen?

Dat zit zo: Op het moment dat je minder lekker in je vel zit, heeft jouw lijf de beschikbare energie nodig om jou te doen laten overleven en is er simpelweg geen energie meer over om al die andere dingen te doen die je graag zou willen. Je kunt dan hoog springen, laag springen, allerlei extra vaardigheden inzetten, je voelt en hebt simpelweg die ruimte niet.

Je moet er dus voor gaan zorgen dat je weer energie over hebt, zodat je meer ruimte creëert en ervaart. En alle goedbedoelde adviezen ten spijt, dit lukt niet enkel met meer bewegen, gezondere voeding en voldoende nachtrust. Je moet eerst zorgen dat de te veel aan opgeslagen energie die nu ingezet wordt om jou overeind te houden, uit je lijf kan en ontladen wordt. Dat is het recept voor een beter welzijn, meer energie en gelukkige relaties.

En hoe zit dat dan met het dopje op de tandpasta, sokken die naast de wasmand slingeren, deuren die open blijven staan, dingen op de trap waar hij zo overheen loopt en al die keren dat hij echt niet weet waar de stofzuiger staat?

Onderzoek dan ook eerst jouw eigen aandeel hierin, voordat je je partner op de kop geeft. Grote kans dat jij eerst zelf iets te doen en op te ruimen hebt. En dan heb ik het niet over de spullen! Nee, het gaat om jouw innerlijke ballast.

En voor alle mannen die dit nu lezen en denken: yes, ik kan gewoon zo doorgaan, dan heb ik slecht nieuws voor je! Word volwassen en pak je verantwoordelijkheid!  Wanneer dit niet lukt, dan geldt het bovenstaande ook voor jou! Ga dweilen of repareer je kraan!