Een praktijkvoorbeeld

“ Hé Joyce, hoe was je dag?”

Het is mijn directeur die deze vraag aan mij stelt, na een intensieve dag met mijn groep 6. Poe, hoe was mijn dag? Tja, wat zal ik zeggen? De waarheid, de sociaal wenselijke waarheid of maar snel schakelen naar het werkelijke doel van dit gesprek? Mijn functioneringsgesprek.

Ik besluit tot het laatste en steek van wal. Dat ik opzie tegen het oordeel van haar, omdat ik bij het laatste klassenbezoek behoorlijk onderuit ben gegaan volgens mijn eigen lat. Dat ik behoorlijk gestresst ben van de enorme werkdruk die ik ervaar met alles wat er bij een groep met 32 leerlingen komt kijken. Dat mijn moeder ernstig ziek is en binnenkort naar een hospice overgebracht zal worden, dat….. en dan breek ik…. Dikke tranen rollen over mijn wangen en ik duik voorover waar mijn hoofd het bureau raakt…

En dan neemt mijn directeur het woord..

“Hé joh, lieve Joyce, huil maar even lekker uit, al snap ik dat dit voor jou helemaal niet lekker voelt.” Ik zie vanuit mijn ooghoek dat er een doos tissues mijn kant opgeschoven wordt.

Mijn directeur vervolgt haar zinnen:

“Wat speelt er een boel in jouw hoofd en wat een bad timing dat we nu net jouw functioneringsgesprek moeten voeren. Ik besluit nu even voor jou dat we dit niet gaan doen. First things first. Even uithuilen, dan naar huis, uitrusten en vroeg naar bed. En morgen ziet de wereld er vast heel anders uit. Ik wil je alvast wel meegeven dat ik vind dat je prima functioneert, zowel als leerkracht, maar zeker ook als collega en teamlid. Ik heb daarnaast zeker ook een paar ontwikkelpunten voor jou, maar dat geeft alleen maar een mooie focus voor de laatste periode van het schooljaar. Wordt vervolgd dus.”

Al luisterend naar haar stem, voel ik een last van mijn schouders vallen en opgelucht haal ik adem. Ik stamel nog net: “Dankjewel Annet. Zie je morgen.”

Fictief verhaal? Deels wel, deels niet. Bovenstaand verhaal was de casus die ik als trainingsacteur mocht spelen. En op de foto zie je mij nog even nagenieten van deze mooie klus. Ik speelde Joyce, de collega van directeur Annet die dit wekelijk had meegemaakt in haar dagelijkse praktijk. Echter, toen ‘haar Joyce’ in huilen uitbarstte, blokkeerde Annet volledig en kon hooguit wat onsamenhangende dingen stamelen. Vorige week wilde zij dit in de herkansing oefenen, zodat ze een volgende keer, op basis van haar ervaring en gespreksvaardigheden, een beter gesprek kon voeren.

Door middel van de inzet van een trainingsacteur kan iedereen een stap zetten in zijn/haar persoonlijke ontwikkeling. In een veilige setting oefenen en de kracht van communicatie ervaren. En hier vervolgens feedback op krijgen van een trainingsacteur. Ik ben zo’n trainingsacteur. Meer weten? Neem gerust contact met mij op.